it's the future. / m&m

III. Sınıf Öğrencisi

&

Madeleine & Mireille

III. Sınıf Öğrencisi

Kız Paris'in neşe taşan sokaklarında binlerce insanın gürültüsünün arasında yürüyordu. Aslında yürümeye çalışıyordu demek daha doğru olurdu. Burada kimse yürümeyi bilmiyor gibi görünüyordu. Ne kadar doğruydu Tanrı bilir ama sürekli kendisine çarpan insanlar bundan başka bir olanak olmasına imkan tanımıyordu. Mireille sinirli ve dikkatli adımlarla karşı caddeye doğru yürüdü. Bu taraflarda insan kalabalığı biraz daha azalmıştı. Sokaklar git gide tenhalaşıyordu. Zengin kesiminin uğramadığı sokaklar başlıyordu artık. Daha çok orta gelirli kişilerin mesken tuttuğu kafeler, restoranlar. Buna rağmen hiçbir tehlikesi yoktu bu sokakların. Büyük güvenlik önlemleriyle çevriliydi. Bunun rahatlığıyla kendine güvenen adımlarla adresini aldığı kafeye girdi. Kadın kendisini içeride bekleyeceğini söylemişti. Gayet iyi bir zevkin ürünü olan, lükse kaçan kafeye göz gezdirip, yukarı katlara çıkan merdivene ilerledi. Birkaç kat çıktıktan sonra karşısına çıkan balkona ilerledi. Tüm Paris ayaklarının altındaymış gibi hissediyordu. Eyfel Kulesi karşısında kendisine göz kırpıyordu adeta. Manzarayı en iyi gören masalardan birine ilerledi. Sıcak rüzgar yüzünü yalıyor, kızın kahverengi saçlarını usulca havalandırıyordu. O sırada birkaç adım sesi duydu. Başını kaldırdığında garsonun kendisine doğru ilerlemekte olduğunu gördü. Gerçekten yakışıklı görünüyordu. O yanına gelip daha bir şey isteyip istemediğini sormasına fırsat vermeden konuştu.

"Kahve istiyorum. En sertinden ve sütsüz."

Garson söylediklerini elindeki deftere not alıp başka bir isteği olup olmadığını sordu. Mireille olmadığını söyleyip onun gitmesini izledi. Ardından önündeki manzaraya döndü yeniden. Paris'i seviyordu. Havasını, insanlarını, binasını kısacası her şeyini. Bu şehirde olmak ona ayrı bir huzur veriyordu. Hiçbir yerde bulamadığı huzuru. Dönüştüğünden beri Paris dışında hiçbir yerde huzur bulamaz olmuştu. Bu şehrin onu kendisine çeken bir güzelliği vardı. Tamamen saf, hiçbir dokunuşun kirletemediği bir güzellik. Duyduğu adım sesleriyle başını bir kez daha kaldırdığında, elindeki büyük bir fincanla gelen garsonu gördü. Önüne konulan kahve ile usul bir teşekkür mırıldandı.

Yaklaşık on dakika sonra yeniden bir adım sesi duyduğunda başını kaldırdı. Siyah saçlı, gayet güzel ve iyi görünümlü bir kadın yanına doğru geliyordu. Falcı bu olmalıydı. Aslında genelde düşündüğü falcılara hiç benzemiyordu. Belki de bu yüzden kendisini yanlış bir şey yaptığı fikrinden kurtarması bu kadar kolay olmuştu. Gülümseyerek kadının karşısına oturmasını izledi ve konuştu.

"Merhaba, ben Mireille. Siz de Madeleine olmalısınız."

Konu: Geri: it's the future. / m&m Cuma Nis. 06, 2012 12:24 pm

'O kadar kandırır ki, gördüğü şeyler birer rüya değil gerçekmiş gibi, ihtirasın damarlarındaki kanı alev alev vücudunda deli gibi dolaştığını duyumsar! Bundan daha kötü bir aldanma olur mu? Bak! Ona biraz daha yakından bak Nastenka ve gözlerini gör, anla. Ona böyle bakarken Nastenka, inanır mısın, bu zavallı hayalperest ter kokan hayal düyasının sıcak rüyalarında, sonsuz ihtirasla sevdiği kadının hayalden öte olmadığını blmesin?'
Bu satırları okurken içimde bir şeyler kıpırdıyor. Sanırım acıyor, koca delik yine sızlıyor. Duygularımı kontrol edemez oldum. Günler nasıl geçiyor anlamıyorum ama bugün yapacak önemli işlerim olduğunu biliyorum. Mesela az sonra falına bakacağım hevesli bir SM High School öğrencisi var. Tarifi elimde. Kıyafetlerime bakıyorum. Sanırım hep süperim! Evet evet. Biliyorum kendini beğenmiş ahmağın teki diyorlar. Umrumda mı, sallıyor muyum onları? Öyle olmadığımı benim bilmem yetiyor.
Dışarıda hava gerçekten soğuk. Ah, Paris. Ne etkileyici bir şehir öyle değil mi? İnsanın kendinden geçmesini sağlayan bir güzelliği var. Herkes aynı fikirdedir, ancak kimse derinlede, kuytu köşelerde neler olup bittiğinden habersiz. Zaten böylesine çılgınca devam eden ırk savaşından dolayı, kend sonumuzu kendi ellerimizle getiriyoruz. 'Neden bu düşmanlık?' diye soran tek kişi yok.
İnsanlar bu soğuk akşamda akın akın bir yerlere gidiyorlar. Ters yönde ilerlediğim için herkes üzerime geliyor gibi. Bu ürkütücü olsa da belli etmemeyi başarıyorum. Lanet olsun! Buda ne ayağıma takılan şey?! Bu çöp poşetinin burada ne işi var? Ah, tamamı ile dalgınlığım. Kafam başka yerlede. Kenarından geçmek gerek. Yürümeye devam. Derken duruyorum bir anda. Nasıl bir ağrı bu? Kafamdan vücuduma yayılıyor ve sanki bir ton ağırlığı kafamdan ağaıya bırakmışlar gibi yere çöküyorum. Gözlerim buğulanırken, sokağın görüntüsünden hatırımda kalan o kadar az şey varki. Bir an sonra çok bulanık olmayan ama, çokta belirgin olmayan bir görüntü görüyorum. Hayır! Görücülüğe lanet girsin, lanet girsin! Lanet! Cehennemin dibine.
"Anne bak, kelebek. Ne kadar renkli, değil mi?"
Gülümsüyor. Daha doğrusu gülümsüyorum. Bu benim. Siyah saçları beline uzanan, uzun boylu kadın benim. İyi de bu oğlan çocuğu bana neden anne diyor? Hiç benzemiyoruz bile!
"Evet oğlum, ama korkarım ki fazla yaşayamaz Danny. Onlar kısa ömürlü hayvanlardır."
Çocuk anlayamadığını, anlatmaya çalışır biçimde kafasını salladı ve gözlerini elerinin içindeki kelebeğe kaydırdı. Kelebek bir anda kanatlarını kapatmaya başladı. Göz yaşları, minik gözlerinden minik ellerine düştüküçük çocuğun.
"Üzgünüm, canım. Üzgünüm, Danny."

Kendime geldim sanırım, yerden kalktım ve düşünmeye başladım. O kadın bensem... Danny benim oğlum mu olacak? Adı Danny mi? Babamın adı mı? Bilmeyeceğim, babamla aram pek iyi değildi. Ama neden olmasın ki? Hem babam gibi yakışıklı ve zeki bir adam olursa ne hoş olurdu. Bu arada tarif edlen kafe her akşam gittiğim kafeydi. Hoşbir havası vardı. Üst katı ise tüm Paris manzarasını gösteriyordu. Paris'i sevmenin tek yolu o manzaraydı, emin olun. İçlerine gitmek istenmez! Ayrıca oradaki elemanların hepsini tanıyordum. Özellikle Robert Rodriguez adamımdı. Bu okuduğum bir kitaptaki kahramanın adı olduğu için ona saygım sonsuzdu. Rob, karizmatik ve romantik bir çocuktu. Kafeye gelmiştim. İçeri adım atmamla Anna'nın yanımda bitmesi bir oldu.
"Şekerim, nasılsın?"
Onu atlattım misafirimi ve alt katta göremeyince, üst kata çıktım. Ah, evet. Bu o kız olmalı. Ona doğru yürüyünce kafasını kaldırdı ve karşısına otururken içten bir gülmseme yolladı. Aynı şekilde geri iade ettim ve bardağın yarısına kadar bitmiş kahveyi gördüm.
"Merhaba, ben Mireille. Siz de Madeleine olmalısınız."
Gülümsemeden edemedim.
"Evet, memnun oldum. Ama bana Made olarak hitap edebilirsin."
Bir anda arkamdan bir boğaz temizleme sesi duydum. Hafif bir inleme gibi. Rob!
"Her zamankinden Robert, lütfen. Kafein ihtiacım tavan yaptı dostum, teşekkürler."
Robert suratında hoşnut bir gülümseme ile uzaklaşırken, kıza döndüm.
"Eee Mireille, nasılsın?"
Kız parlak gözlerini bana çevirdi. Ah, uzun bir gece olacak.

III. Sınıf Öğrencisi

"Eee Mireille, nasılsın?"

"Teşekkür ederim Made, sen nasılsın?"

"Küçükken bana hep falcıların delirmiş olduklarını söylerlerdi. Ama gayet zeki görünüyorsun, buna gerçekten sevindim."

Konu: Geri: it's the future. / m&m C.tesi Nis. 07, 2012 12:28 am

Ah gençler. Uzaklara dalıp dalıp gidiyorlar. Bu yaşta düşünecek bu kadar şeylerinin olması doğal mı? Evet evet, bir yaşlı gibi düşündüğümün farkındayım. Ayrıca yüzümden yorgunluğumun ve acılarımın hissedildiğininde farkındayım. Acı acı gülümsüyordum. Bunu gayet iyi biliyorum. Ama dışarıda yaşadığım şey beni biraz sarstı doğrusu. O çocuk benim oğlum muydu? Ah, tabii. Bana anne dedi. Bazen görücülüğe lanet ediyorum. Canımı yakıyor çünkü. Acı veriyor, kuşkular uyandırıyor.

Karşımdaki kızın yanıt vermemesi benim için önemli değildi. Zaten kafası karışık olmayan biri asla bir falcıya danışmazdı. Onunda kendi içinde bir takım şeyler yaşadığını anlayabilmiştim. Öteki yandan, kızın içinde bir şeyler sezinliyordum. Bir tedirginlik, soğukluk. Her ne kadar, şirin ve hoş görünse de iç dünyası fazlasıyla karışık. İnsanların böyle günleri oluyor işte. Bir dakika bu kız insan değil ki! ani öyle hissediyorum. Düşüncelerimi kendime saklamalıyım! Kızın bir şeyler dediğini duyumsuyorum.
“Teşekkür ederim Made, sen nasılsın?”
Cevap vermek istiyorum. Ama dilim varmıyor sanki. Cevap vermek istemiyorum. Ama insanlarla iletişim önemli. Ayrıca bu kız insanı kendine çekiyor adeta. Kızın suratı değişmeye başladı. Bu surat ifadesini biliyorum! Üşüyor bu kız. Gözleri kısılıyor. Hatırladığım kadarıyla birkaç kere kahvesinden uzun bir yudum aldı. Birkaç dakika önce ise benim kahvem gelmişti. Şimdi kızın, garsonlardan birini çağırdığını duyuyorum. Battaniye olup olmadığını soruyor ve var olduğunu duyunca hemen istiyor. Biliyorum abi. İnsanların artık gözlerinin içine bakınca ne hissettiklerini bile anlayabiliyorum. İşte buda insanların benim hakkımda düşüncelerine garip bir hava katıyor. Garip, zeki görünüşlü bir cadı. Aslında düşündükleri kadar zırdeli olmadığımı biliyorum. Aslında hiç öyle değilim. Ah, bu ağrı yine mi? Şimdi olmaz, şimdi olmaz!

“Anne, anne! “
Gülümsüyor genç kadın. Ama oğlunun korktuğunu anlıyor. Sadece tepkisini merak etmiş.
“Buradayım Danny!”
Olduğu yerden çıkıyor. Küçük çocuk sıkı sıkı sarıyor genç kadını. Veya beni… Çocuk bana sarılınca içimde küçük fırtınalar kopuyor, ama mutlu oluyorum. Huzur, sevgi. Çocuğun göz yaşların siliyorum.
“Korkma anneciğim! Buradayım, yanında.”
Çocuk bildiğini gösterir gibi gülümsüyor ve kafasını göğsüme yaslıyor.

Battaniyeleri getiren George’u görüyorum. Getirip, bırakıyor. Hafifçe gülümseyerek aşağı kata iniyor. Pencereden dışarı çeviriyorum bakışlarımı. Bir an Paris’e aşık olduğumu fark ediyorum. Harik şehir, Paris! Bu şehir insana tuzak kuruyor. Göründüğü kadar masum değil, kesinlikle değil. Mutlu olarak başımı öne eğiyorum. Kıza cevap vermediğimin farkındayım. Başımı kaldırdığımda, kız battaniyeyi üzerine örtmüştü. Gülümsüyordu. Kahvesinden bir yudum aldı. Gülümsedi tekrar.
“Küçükken bana hep falcıların delirmiş olduklarını söylerledi. Ama gayet zeki görünüyorsun, buna sevindim.”
Gülümsedim ve kahve bardağıma dudaklarımı değidirdim. Biraz kaldırınca sıcak kahve tadını aldım! Muhteşem… Biliyordum kızın ne demek istediğini. Evet, tanıdığım bütün falcılar öyleydi.
“Şey, evet. Zaten öyledir. Ama benim farklı olduğumu söylerler, böyle düşünmene sebep olduysam ne mutlu bana.”
Gülümüyordum. Mutlu olmuştum bir şekilde. Herkes söylerdi farklı olduğumu. Ama hiç tanımadığım biri ilk defa bunu söylediği için mutluydum.
“Söyler misin Mireille, bir ikizin mi var?”
Bunu ben söylemedim! Hayır, falcılık böyle işte. Bir an tüm düşündüklerini dökersin, kız bana garip bir şekilde bakarken hemen ekledim.
“Yada, inanmadığın bir ikizin mi demeliydim?"
Kız şaşırmış mıydı ne? Ben falcıyım işim bu!

Kuzum:

III. Sınıf Öğrencisi

“Şey, evet. Zaten öyledir. Ama benim farklı olduğumu söylerler, böyle düşünmene sebep olduysam ne mutlu bana.”

“Söyler misin Mireille, bir ikizin mi var?”

“Yada, inanmadığın bir ikizin mi demeliydim?"

“Evet haklısın. Onun olduğuna inanmıyorum. Peki sen ne düşünüyorsun bu konuda?”

Hobarey:

Konu: Geri: it's the future. / m&m Paz Nis. 08, 2012 9:50 am

Kız hala söyleyecek bir şey bulamamış gibi yüzüme bakıyordu. Merlin'in sarkık donu adına! Neden böylesine şaşırıyorlar? Şahsen bir falcı bana bunları söylese şaşırmam, çünkü o bir falcı. Adı üzerinde değil mi? Kahvesinden bir yudum aldı. Şaşırdığında mı, mutlu olduğunda mı, hoşnut olmadığında mı bunu yapıyor diye merak ettim doğrusu.
“Evet haklısın. Onun olduğuna inanmıyorum. Peki sen ne düşünüyorsun bu konuda?”
Evet, geldik istediğim yere. İnsanlar bana fikirlerimi soruyor. Çünkü, bunu tanıdık birilerinden değilde, tanımadığı kendinden haberdar olmayan birilerinden duymak istiyor. Bunun nedenini bilmiyorum ama bazen bana da olduğunu inkar edemem.
Bende kahvemden uzun ve güzel bir yudum alıyorum. Anlatmaya başlamalıyım. Ağzımı hafifçe aralayıp bir nefes alıyorum.
"Bak, Mireille. Bana fikrimi soran ilk kişi değilsin."
Kız biliyorum anlamında kafa salladı. Bu devam etmem için verilen bir işaretti.
"Bence ona inanmalısın. Bilinmedik bir şey olmasa bu dedikodular ortaya atılmazdı. Ha gerçeklerden bahset diyeceksen, sana baktığım anda içinde sana benzer bir kız daha gördüm. Aklın... aklın ikiye bölünmüş gibi. Anladın mı? Senden bir tane daha."
Hemen devam ettim.
"Bence kesinlikle ona inanmalısın, en azından dene."
Hayal kırıklığına mı uğramıştı? Bana kızmamalı. Ben gördüklerimi, bildiklerimi söyledim. Yalan söylesem bu vicdan azabı olacaktı. Mesleğimin zor yanı da buydu.
Aksi yandan kahve bardağımın boşaldığını fark ettim ve kıza döndüm. Hala düşünceli gözüküyordu.

"Mireille, ben senin ikizinim!"
Kız şaşkın bir halde, karşısında duran ve kendine benzeyen kıza bakıyordu. Gözlerinden şaşkınlığı okunuyordu.
"Mireille! Ben ciddiyim ve doğruyu söylüyorum."
Kızın görünüşüne aldırmadan devam etti.
"Kardeşim, bana güven ve inan, lütfen!"
Kız kardeşine elini uzattı ve gülümsedi.

Aman Tanrım! Buda neydi? Kıza bakarken bir an neler görmüştüm. Gerçek miydi, yoksa gerçeklikten uzak mıydı? Duygularım böyle karışık olduğunda bir sigara yakar, düşünürdüm. Mireille hala düşünceli görünüyordu. Kızın kafası allak bullak olmuştu belli ki. Bende olsam aynı şeyleri yaşardım. Tek çocuk olmak varken, bir kardeş daha. Ama zaten benim bir kardeşim vardı. Tabii en son yıllar önce görüştüğüm erkek kardeşimden bahsediyorum. Sigara paketimin olduğu cebime elimi attım. İçinden bir tane çektim ve yaktım. Dumanını dışarı üflerken, keyfim yerine gelmişti. Kızın yüzünden uzağa bir yere üfledim. Sigaram bitene kadar kız konuşmadı. Sonunda sessizliği bozdum.
"Düşüncelerin karışık, biliyorum. Seni gayet iyi anlıyorum, ama."
Duraksadım.
"Ama, kendini bana biraz daha aç, Mireille. Benden sana zarar gelmez."
Gülümsedim.

III. Sınıf Öğrencisi

"Bak, Mireille. Bana fikrimi soran ilk kişi değilsin."

"Bence ona inanmalısın. Bilinmedik bir şey olmasa bu dedikodular ortaya atılmazdı. Ha gerçeklerden bahset diyeceksen, sana baktığım anda içinde sana benzer bir kız daha gördüm. Aklın... aklın ikiye bölünmüş gibi. Anladın mı? Senden bir tane daha."

"Bence kesinlikle ona inanmalısın, en azından dene."

"Düşüncelerin karışık, biliyorum. Seni gayet iyi anlıyorum, ama."

"Ama, kendini bana biraz daha aç, Mireille. Benden sana zarar gelmez."

"Ben bir kardeş istemiyorum. Hele ki bir ikizi hiç istemiyorum. Kendi başıma son derece iyiydim. Kendi dertlerimle başa çıkabiliyordum. Ama eğer varsa, ki hala inanmak istemiyorum. O benim için bir yabancı olacak. Koskoca 17 senenin ardından tanıştığım bir arkadaş belki. Bunun için yapabileceğim bir şey yok. Ve ben bunları yaşamak için fazla yorgunum."

Konu: Geri: it's the future. / m&m Cuma Nis. 13, 2012 5:39 am

Ah, hayır hayır. Bu kızın kafası gerçekten fazlasıyla karışık. Tanrım! İlk defa bu işi sevdiğimi fark ettim. İnsanların dertlerine ortak olmak başta sıkıcı geldiyse de, şimdi ağlayan, üzgün, sevinçli birini görünce hemen onunla paylaşmak istiyorum. Sanırım bu meslek beni fazlasıyla asosyal olmaktan kurtardı. Şu meslekte en çok yardım etmek istediğim kişide kuşkusuz Mireille oldu. Hiç birinin içini okurken böylesine garip olmamıştım. Karışık. Çok ama çok... karışık!
Ama onuda anlamam gerekiyor belkide. Bunca yıl tek çocuk büyümüş. Ve hayatın tüm gücü ile üzerine geldiği bir dönemde olan bir insanın böyle tepki vermesi şaşırılacak bir şey değil.
Kıza baktığımda hafiften yüzü geriliyor. Sonra karışık bir hal alıyor ve gözlerinden inip, iz bırakarak yanaklarından süzülen yaşları görüyorum. Gözleri parlak olsa dahi, içindeki ışığın söndüğünü anlayabiliyorum.
"Ben bir kardeş istemiyorum. Hele ki bir ikizi hiç istemiyorum. Kendi başıma son derece iyiydim. Kendi dertlerimle başa çıkabiliyordum. Ama eğer varsa, ki hala inanmak istemiyorum. O benim için bir yabancı olacak. Koskoca 17 senenin ardından tanıştığım bir arkadaş belki. Bunun için yapabileceğim bir şey yok. Ve ben bunları yaşamak için fazla yorgunum."
Yabancı olması zaten doğal. Mireille'yi anlıyordum. O andan ona karşı içimde bir istek doğdu. Bu kız kesinlikle hayatıma girmeliydi.
"Hmm... Yani ona karşı içinden geçenler, nefret ile karışık değil yani."
Hayır hayır, tam olarak bunu söylemek istemedim!
"Yani, eğer o... varsa. Ona karşı nefret duymayacaksın. Yani varsa değil, tam olarak varlığı kanıtlanıp, ortaya çıkınca. Ona nefret duymamalısın. Tamam, ona bir yabancı gibi davranabilirsin ama bu onun, senin biyolojik kardeşin olduğu gerçeğini değiştirmez Mireille."
Biliyorum, şu an bana içinden küfür ediyor ama ben ona doğruları, yapabileceği şeyleri söylemeliyim. Yoksa onun kafasındaki soru işaretlerini silmiş değil, aksine kafasında bir sürü soru işareti daha oluşturmuş olurdum. Gerçi, bence birkaç soru işareti daha kazandı bence. Ama bana kızmamalı. Aslında utanıyorum. Ona yardımcı olmaya çalışıyordum sadece. Suratımın kızardığı hissedebiliyorum. Yanıyor çünkü. Başımı öne eğiyorum. Kaçamak bakışlar atıyorum genç kıza. Düşünceli. Tanrım! Ben ne dedim?