Unusual Friendship

Tatil diye buna derler değil mi? Paris ve nemli havası. Evet, buna tatil derler. Bir daha içime çekiyorum o eşsiz havayı. Bu şehri özlemişim. Bu şehri, havasını, toprağını ve o suratsız varlıklarını. Her bir yanınızdan farklı ırklarda varlıklar geçip gidiyor; kimse birbirine dokunmuyor. Burada da alışılmış olsa gerek. Bu beni bir daha sevindiriyor. Kendi kendime kahkaha atıyorum. Paris'in o suratsız sakinleri dönüp bakıyorlar ve ben içimden sayıyorum bunlara. Hepsi koyun sürüsü gibiler. Parislilerden nefret ediyorum. Gerçekten! Ama konu Paris olunca... Tanımlayacak söz bulamıyorum.

O da ne? N'oluyor orada? Vay! Meğer her şey göründüğü gibi sakin değilmiş; bir vampir ile bir kurtadam kapışıyor. Kimileri ortamdan kaçmak için adımlarını hızlandırırken kimileri de olay yerine doğru ilerliyor. Ha, siz Parisliler yok musunuz? Hepiniz kendinizi bir şey sanıyorsunuz. Bu şehre uymayan davranışlar sergiliyorsunuz. Böyle olmayacak; ya gidip durduracağım kavgalarını ya da ikisinden biri ölecek. Bir binanın duvarından diğerine sekiyorlar durmadan. Bir an önce... Aaa, hadi ama! Tam da kahramanlık yapacaktım. Olmadı şimdi, polis kılığında iki avcı olaya müdahale ediyor. Sinir oldum. Öldürsem mi? Öldürmek için içimde oluşan istek vücudumdaki tüm damarları hareket geçiriyor. Kalp atışlarının sesini duyabiliyorum; tedirginler! Ama neyse ki Paris Polisi olaya el koyuyor ve iki aptalın kapışması sona eriyor. Hala öğrenemediler bir arada yaşamayı. Öğrenemezler de!

Ah! İşte orada, Café de la Paix. Adını bir defa düzgün söylesem yemin ediyorum kendimi kurtadamlara yem olarak götüreceğim. Ama yok efendim, adını düzgün söylemeyi bırakın adını okuyamıyorum bile çoğu zaman. Fakat bu kafe de Paris'te özlediklerim arasında. Muhteşem ortamı ve sakinliği tam Paris klasiğine yakışır şekilde. Hemen gidip güzel bir kahve içmek için can atıyorum. Hızlı adımlarla karşıdan karşıya geçiyorum. Lanet olsun! "Bu ne ya? Paris bu kadar mı b.k götürür oldu?" diye bağırıyorum. Çünkü gerçekten ayağımın altında bir köpek pisliği var. Tam yolun ortasında ne işi var bunun? Aman tanrım ya! Nasıl temizleyeceğim şimdi ben bunu? Tanrı şükürler olsun, orta yaşlarda bir bayan halimi görmüş olsa gerek yardımıma koşuyor. Elindeki peçeteyi uzatıp o Fransız aksanıyla "Maalesef artık Paris böyle efendim." diyor. Bir Fransıza göre İngilizcesi gayet iyi. Şaşırttı beni! Normal bir insan olduğu kalp atışından belli oluyor. Daha fazla heyecanlanmaması için "Teşekkür ederim hanım efendi. Tüm dünya kötüye gitmiyor değil." diyorum. Ve kadının gitmesini bekleyip ayakkabımın altını temizliyorum. Ve Café de la Paix'in yolunu tutuyorum.

Café de la Paix'in o sıcak ortamı ve taze çekilmiş kahve kokusu gerçekten dünyanın başka hiç bir yerinde bulacağınız türden bir şey değildir. Sahipleri ve çalışanları sizi gerçekten evinizde hissettirirler. Bu kafeye son geldiğim de oturduğum masayı boş görmek beni gerçekten çok şaşırtıyor. Hemen gidip oturuyorum ve birkaç dakika sonra güzel bir bayan hemen yanımda bitiyor. "Ne isterdiniz efendim?" Hadi gel de çık şimdi işin içinden? Güzel bayan Fransızca konuşuyor. Bildiğim kadarıyla cevap vermeye çalışıyorum ama becerebildim mi bilemeyeceğim. O tuhaf aksanımla "Ben... Café Mocha! Bir." diye saçmalıyorum. Kız anlamış olsa gerek ki hemen siparişi onaylayıp yanımdan ayrılıyor. Fakat, bu masa son geldiğim zamanki gibi değil. Bir eksiklik var. Elbette, son geldiğimde ben yalnız değildim ki. Çok yakın dostum, yılların dostu, Madeleine yok. Şimdi burada, yanımda olsa ne kadar güzel olurdu diye bir iç geçiriyorum. Tabi ya, neden olmasın? Onun numarası cüzdanımda bir yerlerde olacaktı. Kısa süre kurcaladıktan sonra nihayet buluyorum. Bu güzel Parisli büyücüyü arayıp rahatsız etmek için can atıyorum ve çalan telefon nihayet açılıyor, çok kibar bir "Alo!" sesini işitiyorum. "Madeleine? Bayan Madeleine'le mi görüşüyorum acaba?" kibarlıktan ödün vermemek benim göbek adım. Ya da göbek adlarımdan biri. İngilizce konuşmamı hiç tuhaf karşılamayan bir sesle "Evet, ben kiminle görüşüyorum?" diye cevap veriyor. Kimliğimi gizleyip oyun mu oynasam? Yoksa o değerli dosta hemen kim olduğu mu söylesem mi? Ne yazar? O falcı oğlum. Kim olduğunu tahmin edemez mi sanki. Medyum vari bir şey kendiler. "Benim, Jack. Jack P. Twist." Daha ön adını söylediğimde aldığı derin nefes, kim olduğumu anladığını ve sevincini bariz bir şekilde göstermişti. "Aaa, deli oğlan. Sen? Sen Paris'te misin yoksa?" Onun sevindiğini görmek, ne görmesi duymak, beni daha mutlu ediyor. "Evet, Paris'teyim. Kısa bir tatile çıktım. Ve bizim mekandayım. Son buluştuğumuz mekanda. Diyordum ki..." daha lafım bitmeden "Hemen geliyorum. Sakın oradan bir yere ayrılayım deme. Seni çılgın oğlaaaan. Yarım saate oradayım." diyor ve anında kapatıyor. Bu kadar hızlı mı? Vay be! Görmeyeli baya enerji dolu biri olmuş. Onu gerçekten çok özlemişim. Aaa, bu da ne? Kahvem bitmiş. "Bakar mısınız? Lütfen." dememle birlikte o güzel Fransız yeniden yanımda bitiyor ve bardağımı alıp o geniş kalçalarını sallayarak uzaklaşıyor. Şimdi iki şeyi sabırsızlıkla bekliyorum; birincisi Madeleine'i, ikincisi kahvem. Nerede kaldı benim o sıcak kahvem?